Gözler kalbin aynasıdır dedi, Unuttu körlerin de sevebileceğini… Belki de haklıydı, Her seven biraz kördür, Ve kaç seven hatırlar ki gerçekten sevmeyi? Dokunmadan, duymadan, görmeden sevmeyi… Yalnızca sevmeyi, Ve beklemeyi. Kimi beklediğini bilmeden…

Bir Psikoloğun günlüğü'nün devam yazılarını yayınlamadan önce içimde aylardır olan bir hikayeyi kaleme almak istedim ve bu seri aksama olmaksızın gelecek. Bu gün birinci bölümü sizlerle, keyifli okumalar.  Okurken Özgür Baba'dan Çay Taşı isimli eseri dinlemenizi öneririm. Ayaklarına batan çalı çırpıyı toplamaktan vazgeçtiğinde yolun yarısına gelmişti, buraya gelmeden önce tahmin ettiğinden daha sıcak ve daha kurak bir hava karşılamıştı onu. Biraz nem diye geçirdi içinden, biraz nem olsa diye dua edeceğini hiç sanmazdı. Büyük umutlarla gelmişti bu kasabaya ya da büyük umutları kendisi düşlemişti ortada umut etmesini sağlayacak hiçbir durum yokken.  Hastaydı, doktorlar aksini söylese bile öleceğini hissediyordu artık bu yüzden bütün eşyalarını hatta hayallerini toplayıp bir bavula tıktı ve annesinden ona yadigar kalan anneannesinin yanına yerleşti. Geç bile kaldığını düşündü kasabaya doğru ilerleyen, o her çukurda paramparça olacakmış hissi veren otobüste gider