“Yaşamın anlamsız olduğuna karar vermek ile yaşanılmaya değmez olduğuna karar vermek arasında bir fark vardır. Evet yaşam anlamsızdır ancak yaşamaya değerdir.”                                                                 -Albert Camus Yaşamak nefes almak, bir takım biyolojik olayları meydana getirmek mi,   Akciğerlerinin devinimini tamamlaması mı bir dakika içinde, istisnasız. Kan dolaşımının kusursuz işlemesi mi, yaşamak. Karnını doyurmak, uyumak, terlemek mi… Böyleyse   -ki böyle…   Yaşamak sıradan, tatsız,   Hatta gereksiz. Ama yaşamak,   Gülmek… Sana bakan henüz dünyada bir ay geçirmemiş bir çift göze gülümsemek, Bir asıra yaklaşan gözlere gülümsemek, Ömrünü tamamlayan bir çift gözün ait olduğu taşa gülümsemek. Ağlamak… Hiroşima’da üzerine bomba atılan o on yaşındaki çocuğa ağlamak, Terk ederken bir kere dönüp bakmadığı için ağlamak, Eve döndüğünde bıraktığın tek kişiyi, iki ruh olarak bulduğunda ağlamak. Utanmak… Sana bakmadığını