İnsan Olmak Önemli

Her şey güzel gitmeye başlarken, hayatını düzene sokmuş… geleceğini şekillendirmeye başlamış..

ve hatta geleceğe umut dolu gözlerle bakmaya başlamışken,

Alınan nefesin son bulması.

Ne acı.

Hem de geleceğin şekillenmesinin en zor olduğu ülkelerden birinde yaşıyorken, bu ne büyük bir acı.

Hepimiz evlerimizde, iş yerlerimizde, sokakta o haberleri okurken dua etmekten başka bir şey gelmezken elimizden…

Sıradan şeyleri düşünmeyi bırakıp biraz gerçekleri düşünmeye başlasak mı?

Kaçımız kurşun yediğimiz zaman ne hissedeceğimizi biliyoruz?

Ölmeye başlarken, vücudumuzdaki kan yavaş yavaş akarken, neler hissedildiğini biliyor muyuz?

Aybüke, öğrendi. Hem de çok sevdiği öğretmenliği yapmaya giderken.

Kaçımız yanarken ne hissettiğimizi biliyoruz? Vücuttaki derinin erirken bize ne acılar çektirdiğini kaçımız hayal ediyoruz?

Serap, yaşadı. Hem de okuluna giderken otobüsüne atılan molotof kokteyli ile.

Kaç kişi mayına bastığında, o patlama da vücudundan kopan ayaklarını havada görüp öleceğini anladığı halde bir şey yapamamanın verdiği duyguyu hissetti?

Ahmet, hissetti. Hem de ben bu yazıyı yazabileyim diye beni, seni, onu korurken.

Terörizm, ülkemizde ve diğer ülkelerde muhakkak olan lanet şey.

Bu kadar kötü olmayı nasıl başarıyorlar, bu kadar kötü olabilmeyi nasıl başardı insan. Hiç mi ders almadı? Hiç mi ders almayacak?

Hiç mi üzülmedi, hiç mi üzülmeyecek. Daha kaç Aybüke, kaç Serap, kaç Ahmet daha kara toprağın altına girecek.

Daha kaç tanımadığımız insan, bakın din dil ırk mehzep umurumda bile değil.

İnsan.

Daha kaç insan daha hak etmediği şekilde ölecek.

Daha kaç insan daha acı çekecek.

Daha kaç insanı daha unutup, daha kaç insanı daha isimleriyle değil de altyazılarda sayılarıyla göreceğiz.

Sadece savaşlar değil canımızı yakan, biz o madenin altına daha kaç kişiyi gömüp.

Tecavüze uğrayarak, yakılmış daha kaç ceset gömeceğiz.

Tanrının varlığına inanıyorum. Ama sadece elleri açıp ondan bir şeylerin önüne geçmesini beklemeyi reddediyorum.

Daha yirmili yaşlarına gelmemiş onlarca genç canını verirken,

götünü koyduğu sandalyeden kaldırmayıp sadece vatan sağolsun içerikli paylaşım yapanları reddediyorum.

Bunu bende yapıyorum belki, ama siz benim kimleri kastettiğimi çok iyi anlıyorsunuz.

Somadaki onlarca canı bangır bangır bağırarak manşet yaptıktan yalnızca aylar sonra bir daha hatırlamamayı reddediyorum.

Özgecan’ın acısını içinden daha çok dışında yaşayıp, prim yapıp sonra da onun adını bile unutmayı reddediyorum

Başaramadığımız şeyi söylüyorum size; insan olmak.

Bu büyük problemler hayatın gerçekleri belki de, keşke olmasaydı dediğimiz şeyler ama oldular. Lanet ettiğimiz şeyler ama oldular. Hiçbir kuvvet olan şeyleri değiştiremez, ama olabilecek şeylerin önüne geçebiliriz.

İnsan olmak temel kavram.

Ötekileştirmemek temel kavram.

Unutmamak temel kavram.

İnsanlara kinle büyümeye hazır bir sokak çocuğuna bir çikolata alıp hala iyi insanların var olduğunu göstermek temel kavram.

Otobüste, yolda, pazarda sizin yanınızdan çekinerek yürüyen bir kadına rahatsız olmaması için bakmamayı bile öğrenmek temel kavram.

Çektireceğimiz acıların, bizim başımıza yada sevdiklerimizin başına gelebileceğini düşünerek o fikirlerden uzaklaşabilmek temel kavram.

Empati..

Temel kavram..

İnsan olmak..

Bir söz vardır hep söylenir.

Yunus tokat yerse, diğer yanağını da uzatır. İşte bu alışmaktır. Alışmamalıyız.

Unutmamalıyız.

Yunus tokatta yemez, tokatta atmaz.

Eğer bu yazıyı okuduysanız, inancınız da her neyse. Dua edin ve onları unutmayın.

Unutmayalım.