Başlangıç için birkaç cümle.

Ben içeri düştüğümden beri güneşin etrafında on kere döndü dünya demiş Nazım. Ona sorarsanız lafı bile edilmez mikroskobik bir zaman, bana sorarsanız on koca yılı ömrümün. 

O geçirdiği zor günler için bunu söylemişse de aslında hepimiz bazen kafamızı yastığa koyduğumuzda buna paralel düşüncelere boğuluyoruz. 

Kendi kendine '' ulan şu yaşa geldim elle tutulur, gözle görülür, anne tarafından komşu çocuğundan üstün tutulur ne yaptım ? '' diye soran milyonlarca genç var.  Onlara üzülerek söylüyorum -ki bu üzüntüm tamamen bu psikolojinin yoğun şekilde yaşanmasından ötürüdür- yalnız değilsiniz, kendime de sevinerek diyorum ki yalnız değilim.

Ulan başlangıç yazısı böyle mi olur sanırım devamını getiremeyeceğim ben gidiyorum demeden önce biraz daha okuyun, çünkü bu yazı belki de yıllar sonra bende okuduğumda “ulan amma saçmalamışım” diyeceğim bir yazı olduğu için tarihe tanıklık etme fırsatını kaçırmayın. 

Demem o ki bende kendi kendime sizle aynı düşünceyi paylaşırken önce dedim ki tiyatro yapayım, yaptım.

Yaklaşık hayatımın 11 yılını tiyatroya amatör şekilde adadım sonra olmadığını farkettim, yani 11 yılın sonunda mı farkettin birader derseniz ki dersiniz. Evet. 11 yıl sonra farkettim ve başka mecralara yönelmek istedim.

Gittim youtube kanalı açtım kısa film çektim. Evet. Tutmadı. Hatta o kadar tutmadı ki çoğu filmimi ( ki 5 tane var ) sildim.

Bende en sonunda hayatımda önem arz eden bir arkadaşıma da danıştıktan sonra blog açıp orada hunharca yazmaya karar verdim.  Çünkü burada kural yok, bu yazdıklarımı ömrümün sonuna kadar belki de sadece ben okumuş olacağım, eee fena mı ? 0 risk.

Aslında fena , istiyorum ki birileri yazdıklarımı okusun birileri fikirlerimi öğrensin, ya o fikirlere bir şeyler eklesin ya da o fikirleri değiştirsin.

Umarım olur, umarım okursunuz. Eğer şimdiden buraya kadar okuduysanız bana ulaşın teşekkür edeyim.

Başlangıç yazımın kapanışını yapmadan, hani o nazımın dizelerinde bahsettiği “dünyaaağğğ için küçük amaaa biziiiiimmm içinnn kocaaaa yıllarımız” var ya… çok benciliz.. Nazım nasıl devam etmiş biliyor musunuz?

 “ -Bir kurşun kalemim vardı, ben içeri düştüğüm sene 
Bir haftada yaza yaza tükeniverdi
Ona sorarsanız: ’Bütün bir hayat...’
Bana sorarsanız: ‘Adam sende bir hafta...”

Bakış açımız önemli, önemli olan komşu çocuğunun yapamadıklarını görmek.